Ο Παναγιώτης Χρήστου γεννήθηκε το 1921 στην Πλαγιά, ένα μεσογειακό χωριό της περιφέρειας Πλωμαρίου, με μεγάλη μουσική παράδοση. Ο παππούς του, Γιάννης Χρήστου ήταν μουσικός, έπαιζε γκάϊντα ("τουλούμι") και στη συνέχεια κλαρίνο σε τοπικά συγκροτήματα. Ο πατέρας του, Δημήτρης (Μήτρος) Χρήστου (1901-1963) ήταν επίσης περίφημος οργανοπαίκτης, έπαιζε βιολί, βιολοντσέλο και σαντούρι. Στο επάγγελμα του μουσικού τον διαδέχτηκαν και οι γιοί του: Ο Παναγιώτης που παίζει βιολί και ο μικρότερος αδερφός του Στρατής Χρήστου, κιθάρα και ακορντεόν.

Ο Παναγιώτης Χρήστου είχε τα πρώτα ακούσματα στη μουσική από τον πατέρα του, που ξεκίνησε να του διδάσκει βιολί σε νεαρή ηλικία. Στη συνέχεια έκανε μαθήματα βιολιού στο μουσικοδιδάσκαλο Βασίλη Καλδή στο Πλωμάρι, ο οποίος του δίδαξε και θεωρία της μουσικής. Ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά βιολί στο μουσικό συγκρότημα του πατέρα του το 1939. Το 1946 παρουσιάστηκε στο στρατό και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία μέχρι το 1949 στην Αλεξανδρούπολη, όπου έπαιζε βιολί στη Λέσχη των Αξιωματικών.

Μετά την απόλυσή του επέστρεψε στην Πλαγιά και έφτιαξε ένα μουσικό συγκρότημα σε συνεργασία με μουσικούς της περιφέρειάς του. Στο συγκρότημα αυτό συμμετείχαν μόνιμα ο περίφημος μουσικός Γιώργος Καβαρνός ή "Αράπης" (σαντούρι), ο Μανώλης Γιαγνίσης (ακορντεόν, τραγούδι), ο Αντώνης Χατζηδημητρίου (κιθάρα, τραγούδι), ο Δημήτρης Κριτζάς (ντραμς) και περιστασιακά ο Ηλίας Ρουμελιώτης ή "Καραχάλιας" (κιθάρα, τραγούδι) και ο Δημήτρης Καμπάνης, από το Πλωμάρι (κλαρίνο). Λίγα χρόνια αργότερα στο συγκρότημα αυτό εντάχθηκε και ο αδερφός του Στρατής Χρήστου με το ακορντεόν. Η συνεργασία με τον Γιώργο Καβαρνό, που ήταν δεξιοτέχνης στο σαντούρι, συνεχίστηκε σταθερά μέχρι τη δεκαετία του 1960, οπότε ο τελευταίος μετανάστευσε στην Αυστραλία. Ο Δημήτρης Χρήστου, που έπαιζε βιολί όπως και ο γιός του, συνέχισε να παίζει όλη τη δεκαετία του 1950 σε συνεργασία με τον τρίτο γιό του Γιάννη Χρήστου στο σαντούρι και άλλους μουσικούς από την Πλαγιά και το Πλωμάρι.

Το ρεπερτόριο τη δεκαετία του 1950 και 1960 περιελάμβανε εκτός από τους λεσβιακούς χορευτικούς σκοπούς, πολλά ρεμπέτικα και λαϊκά, καθώς και τα επονομαζόμενα "ευρωπαϊκά" τραγούδια. Τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα επέβαλαν την παρουσία τραγουδιστών/τραγουδιστριών στην ορχήστρα. Έτσι, στο μουσικό συγκρότημα των αδερφών Χρήστου συμμετείχαν και ντόπιοι μουσικοί - τραγουδιστές, ενώ σύντομα ξεκίνησαν και οι συνεργασίες με τραγουδίστριες από την Αθήνα, που έρχονταν εποχιακά στη Λέσβο μέσο πρακτορείων.

Τη δεκαετία του 1960-1970 οι αδερφοί Χρήστου συνεργάζονταν με τους αδερφούς Δημήτρη και Κώστα Στεριανό (Μπουρλή), αξιόλογους μουσικούς από την Πλαγιά, που έπαιζαν κλαρίνο και σαντούρι ο πρώτος και ντραμς ο δεύτερος. Το μουσικό συγκρότημα των αδερφών Χρήστου έπαιζε συστηματικά μουσική μέχρι και τη δεκαετία του 1980 σε γάμους, πανηγύρια, χοροεσπερίδες και γλέντια σε όλη την περιφέρεια Πλωμαρίου και γενικότερα σε όλο σχεδόν το νησί, ενώ τα τελευταία χρόνια συνεργάζονταν και με τον Γιώργο Μπατζάκα από τη Γέρα (μπουζούκι).

Παράλληλα με τη μουσική, ο Παναγιώτης Χρήστου ήταν και κουρέας και είχε δικό του κουρείο στην Πλαγιά. Τις τελευταίες δεκαετίες ο ίδιος απασχολούνταν και σε αγροτικές εργασίες, κυρίως στην καλλιέργεια της ελιάς στα δικά του κτήματα. Σήμερα ο Παναγιώτης Χρήστου ζει στην Πλαγιά και παίζει πλέον σπάνια βιολί, σε συνεργασία με τον αδερφό του Στρατή στο ακορντεόν.

- Τραγούδια Μυτιλήνης και Χίου, Σίμων Καράς (επιμέλεια), Σύλλογος προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής. Ο Παναγιώτης Χρήστου παίζει βιολί στο τραγούδι "Τα δύο κυπαρίσσια".

- Λέσβος - Αιολίς. Τραγούδια και Χοροί της Λέσβου, CD ΠΕΚ 9-10, Ν. Διονυσόπουλος (επιμέλεια), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης - Πανεπιστήμιο Αιγαίου, 1997. Ο Παναγιώτης Χρήστου παίζει βιολί στον σκοπό "Τσιγγάνικο" (Β 19).

(Το Βιογραφικό Σημείωμα του Παναγιώτη Χρήστου βασίστηκε στις συνεντεύξεις του ερευνητικού προγράμματος "Κιβωτός του Αιγαίου", τον Ιανουάριο και το Μάϊο του 1996 στην Πλαγιά της περιφέρειας Πλωμαρίου).