Ο Γιάννης Βουγιούκας (Τζινερίκας) γεννήθηκε το 1923 στον Σκουτάρο, ένα ημιορεινό χωριό στη βόρεια Λέσβο με μεγάλη μουσική παράδοση. Ο πατέρας του, Ιγνάτιος Βουγιούκας (1894-1987) ήταν "μπισκιτζής", δηλαδή υλοτόμος και εργολάβος οικοδομικής ξυλείας στο Σκουτάρο, καθώς και κουρέας, επαγγέλματα στα οποία τον διαδέχτηκε ο γιός του Γιάννης. Επιπλέον όμως ο Γιάννης Βουγιούκας είναι και επαγγελματίας μουσικός, παίζει νταούλι και μπουζούκι.

Σε ηλικία 11-12 χρονών ξεκίνησε να παίζει ερασιτεχνικά τύμπανο στη γειτονιά του. Το πρώτο του όργανο ήταν ένα παλιό τούρκικο χάλκινο τύμπανο, που βρήκε τυχαία στο σπίτι του και το μεταποίησε σε νταούλι, τοποθετώντας του καινούργιο δέρμα. Στη μουσική παράδοση του τόπου του τον εισήγαγε ο θείος του Σάββας Βουγιούκας, που έπαιζε γκάϊντα και νταούλι. Στη συνέχεια, ένας άλλος θείος του, ο Βασίλης Καραβασίλης, που έπαιζε επίσης γκάϊντα και βιολί τον βοήθησε πρακτικά στο νταούλι. Με το νταούλι ο Γιάννης Βουγιούκας ξεκίνησε να παίζει σε τοπικά μουσικά συγκροτήματα, ενώ παράλληλα ασκούσε και το επάγγελμα του υλοτόμου. Περισσότερο όμως έπαιζε νταούλι σε "ζυγιά" με άλλους οργανοπαίκτες από το Σκουτάρο που έπαιζαν γκάϊντα, όπως με το θείο του Σάββα Βουγιούκα ή με το θείο του Βασίλη Καραβασίλη και το γιό του Γιώργο Καραβασίλη (Καραμπέτη).

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, που υπηρέτησε μέσα στις αντίξοες εμφυλιοπολεμικές συνθήκες τη διετία 1948-1950 στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία και στη Θράκη, ήρθε σ' επαφή για πρώτη φορά με το μπουζούκι, που τον γοήτευσε. Άρχισε να μαθαίνει μόνος του πρακτικά, δανειζόμενος το μπουζούκι ενός συναδέλφου του. Όταν επέστρεψε στον Σκουτάρο το 1950, συνέχισε να παίζει μπουζούκι και βελτιώθηκε σιγά-σιγά με την καθημερινή εξάσκηση. Έπαιζε με το μπουζούκι ενός ξαδέρφου του, που το είχε κατασκευάσει μεταποιώντας ένα μαντολίνο, ενώ λίγο καιρό αργότερα αγόρασε το πρώτο του μπουζούκι από κάποιον κουρέα στην γειτονική Πέτρα. Την περίοδο αυτή ο Γιάννης Βουγιούκας είχε ανοίξει δικό του καφενείο - κουρείο στο Σκουτάρο και έπαιζε εκεί μπουζούκι, ερασιτεχνικά στην αρχή, ενώ στη συνέχεια έπαιζε επαγγελματικά σε πανηγύρια και διασκεδάσεις σε όλο το νησί, σε συνεργασία με άλλους συντοπίτες του μουσικούς, όπως το Βασίλη Παντελίδη (κλαρίνο), το Δημήτρη Κρανιδιώτη (σαντούρι), τον Κυριάκο Κρανιδιώτη (βιολί), το Βασίλη Αγγελή (ακορντεόν), τους αδερφούς Φραγκογιάννη (βιολί, ακορντεόν, και κλαρίνο), το Στρατή Χαλκιώτη (σαντούρι) και άλλους.

Τους σκοπούς και τα τραγούδια που έπαιζαν στα πανηγύρια και στα γλέντια ο Γιάννης Βουγιούκας τα διδάχτηκε από τους παλιούς μουσικούς και τραγουδιστές του τόπου του, καθώς και από τον πατέρα του, που ήταν καλλίφωνος ερασιτέχνης τραγουδιστής. Το ρεπερτόριό του εμπλουτίστηκε στη συνέχεια από το ραδιόφωνο και κυρίως από τα γραμμόφωνα που υπήρχαν στα καφενεία (όπως και στο δικό του). Στα γλέντια και στα πανηγύρια ο Γιάννης Βουγιούκας τραγουδούσε κυρίως το ρεπερτόριο των λαϊκών και ρεμπέτικων.

Το 1960 ο Γιάννης Βουγιούκας μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του στο Μόντρεαλ του Καναδά όπου εργάζεται μέχρι σήμερα ως κουρέας και μουσικός. Παίζει μπουζούκι σε συνεργασία με διάφορους Έλληνες μουσικούς σε νυχτερινά κέντρα, σε γάμους και μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις των Ελληνικών παροικιών στον Καναδά και στην Αμερική (Ρότζεστερ, Ντιτρόϊτ). Εκεί έμαθε και δημοτικά τραγούδια από τη νησιωτική Ελλάδα, από τον Πόντο, τη Θράκη και την Ήπειρο.

Τα καλοκαίρια ο Γιάννης Βουγιούκας επιστρέφει στο Σκουτάρο και παίζει περιστασικά σε γλέντια, πανηγύρια και μουσικές βραδιές που οργανώνουν τα ξενοδοχεία για τους τουρίστες, στην ευρύτερη περιφέρεια του τόπου του.

- Λέσβος - Αιολίς. Τραγούδια και Χοροί της Λέσβου, CD ΠΕΚ 9-10, Ν. Διονυσόπουλος (επιμέλεια), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης - Πανεπιστήμιο Αιγαίου, 1997. Ο Γιάννης Βουγιούκας παίζει νταούλι σε συνεργασία με τον Γιώργο Καραβασίλη (Καραμπέτη) που παίζει γκάϊντα στους σκοπούς "Κάτω στη Ρόϊδο" ή "της Ρωμιοπούλας" (Α20) και "Γκάϊντα" ή "Πηδηχτός" (Α21).

(Το Βιογραφικό Σημείωμα του Γιάννη Βουγιούκα βασίστηκε στη συνέντευξη του ερευνητικού προγράμματος "Κιβωτός του Αιγαίου" το Μάιο του 1997 στον Σκουτάρο).