Ο Παναγιώτης Καλλιντζής από την Αγία Παρασκευή περιγράφει τα έθιμα του τόπου του την περίοδο της Αποκριάς:

«Θυμάμαι μικρός τα γιούνια έκαναν αναπαράσταση τους γιουρούκηδες με άσπρες στολές και τα πρόσωπά τους με πολλή μουτζούρα. Γύριζαν στις γειτονιές του χωριού μας και πουλούσαν δαδί, σκάφες, πινακωτές και μιλούσαν γιουρούκικα. Άλλοι χόρευαν "του διαβόλ' οι καλογέρ πώς του τρίβουν του πιπέρ", άλλες παρέες με άσπρη στολή χόρευαν πάνω σε ένα πόδι: "ένα περιστεράκι κουτσό - κουσό πήγε να περάσει τον ποταμό...", άλλος έκανε τον μυλωνά και τραγουδούσε: "αμάν αμάν μυλωνά κάνε μου τη χάρη", άλλος έκανε το γύφτο που χόρευε την αρκούδα με το ντέφι. [...] Τα τραγούδια που έλεγαν στο χορό επάνω, ήταν παινέματα που τα ταίριαζαν οι ίδιοι από μόνοι τους. Χόρευαν συρτό, καρσιλαμά και καλαματιανό, που τον έλεγαν "μαζεμένο". [...] Δεν τελειώνουν τ' Αγιαπαρασκευώτικα τραγούδια, βγαλμένα από την ίδια τη ζωή μας.

Την Καθαρή Δευτέρα οι γυναίκες έβαζαν αχλιά (στάχτη) με νερό για να πλύνουν τα πιάτα. Κι έτσι άρχιζε η νηστεία. Δεν έτρωγαν πια κρέατα και τυριά, ό,τι περίσσευε απ' την Κυριακή τα έδιναν στους Γιουρούκηδες. Την Καθαρή Δευτέρα άρχιζε το γλέντι στα καφενεία με μεζέδες νηστίσιμους. Το απόγευμα της ίδιας μέρας έβγαιναν όλες οι παρέες με τουμπελέκια, νταβούλια και τενεκέδες στις γειτονιές και τους κερνούσαν οι σπιτονοικοκυρές. Τα τραγούδια που έλεγαν ήταν συνήθως αδιάντροπα. Τιμούσαν τις γυναίκες, αλλά μόνο την Καθαρή Δευτέρα ήταν ελεύθερο να πεις ό,τι ήθελες. Το έθιμο αυτό σιγά σιγά χάνεται, φεύγοντας κι οι γέροι απ' τη ζωή».

(Παναγιώτης Καλλιντζής, «Παλιά και σημερινή Αποκριά», Ηχώ Αγίας Παρασκευής Λέσβου, τεύχος 90, Αθήνα 1993, σ. 20).